طرح های اقتصادی

غولهای سیلیکون ولی

آشنایی با غولهای سیلیکون ولی

از گاراژ تا فتح دنیا

 1.IBM

شرکت ماشین آلات بین‌المللی کسب و کار  International Business Machines Corporation،  IBM که همچنین با نام آبی بزرگ   Big Blue هم شناخته می‌شود یک شرکت آمریکایی چندملیتی فناوری است که در آرمونک، نیویورک قرار دارد. این شرکت تولید کننده و فروشنده نرم‌افزار و سخت‌افزار، ارائه دهنده خدماتی چون زیرساخت، میزبانی وب، فناوری نانو و رایانه بزرگ است.


خط تولید این شرکت شامل خط تولید رایانه‌های بزرگ مدل S/۳۹۰ (رایانه‌های سری z)، سیستم‌های تجاری midrage مدل AS/۴۰۰ (رایانه‌های سری i)، سرورهای و ایستگاه‌های کاری مدل RS/۶۰۰۰ (رایانه‌های سری p)، سرورهای براساس اینتل (رایانه‌های سری x) می‌شود.

آی‌بی‌ام ۱۲ لابراتوار تحقیقاتی در ایالت‌ها و کشورهای مختلف جهان دارد که شامل 'آستین، تگزاس'، 'اسرائیل'، 'استرالیا'، 'ایرلند'، 'برزیل'، 'نایروبی'، 'درهٔ المادن، کالیفرنیا'، 'هند'، 'چین'، 'سوئیس'، 'ژاپن' و 'مرکز تحقیقات توماس جی. واتسون' که متشکل از سه سایت مختلف است، لابراتوار اصلی و یک ساختمان در دو شهرستان مختلف در نیویورک و دفاتر در کمبریج، ماساچوست.

کارکنان آی‌بی‌ام موفق به دریافت پنج جایزه نوبل، شش جایزه تورینگ، دَه مدال ملی فناوری و نوآوری و پنج نشان ملی علوم شده‌اند.

تاریخچه

این شرکت رسماً کار خود را در سال ۱۹۱۱ با نام Computing-Tabulating-Recording Company در نیویورک آغاز کرد. CTR شرکتی ادغام شده از شرکتهای Tabulating Machine Company (شرکت کارتهای منگنه هالریس)، International Time Recording Company (شرکت ساعت‌سازی)، Computing Scale Company (شرکت سازنده ترازو و وزنه) و Bundy Manufacturing (شرکت ساعت‌سازی) بود. CRT در آغاز کار خود دارای ۱۲۰۰ کارکن و سرمایه‌ای حدود ۱۷٫۵ میلیون دلار آمریکا بود. در سال ۱۹۱۴، توماس جی. واتسون -بزرگ به عنوان مدیرعامل این شرکت شناخته شد. واتسون در طول ۱۰ سال توانست تا تجارت کار جدول‌بندی (tabulating) و خدمات دیگر شرکت را قطع کرده و فعالیت شرکت را به سرمایه گذاریی بین‌المللی متمرکز کند و نام شرکت را در سال ۱۹۲۴ به آی‌بی‌ام تغییر دهد. از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۶۰، آی‌بی‌ام تعداد زیادی از شرکتها را مجبور کرد تا سیستم‌های اداری خود را به ماشینهای دفتری/رایانهٔ تبدیل کنند. اولین رایانه‌های تجاری این شرکت در سال ۱۹۵۳ با نام ۷۰۱ معرفی شدند، یک سال بعد نیز مدل جدیدتر این رایانه با نام ۶۵۰ عرضه شد. در اواخر دهه ۱۹۵۰، رایانه ۶۵۰ به عنوان پرمصرفترین رایانه در جهان شناخته شد درحالی که ۱۸۰۰ دستگاه از این رایانه‌ها در جهان عرضه شده بودند. در سال ۱۹۵۹، آی‌بی‌ام رایانه ۱۴۰۱ خود را معرفی کرد که این رایانه در دهه بعد یعنی دهه ۱۹۶۰، در حدود ۱۸۰۰۰ دستگاه به فروش رسید.
ورودی دفتر مرکزی IBM در آرمونک
ساختمان شعبه آی بی ام در زوریخ

در سال ۱۹۶۴، این شرکت رایانه System/۳۶۰ خود را معرفی کرد که این رایانه دارای خط تولید بسیار موفقی بود. در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، آی‌بی‌ام ریزرایانه‌های غیرسازگار مختلفی را که شامل System/۳۶ و System/۳۸ بودند را عرضه کرد. در سال ۱۹۸۸، رایانه AS/۴۰۰ که رایانهٔ بسیار موفق بود از این شرکت معرفی شد. در سال ۱۹۸۱، این شرکت رایانه شخصی (PC) خود را معرفی کرد که این رایانه استانداردی برای رایانه‌های شخصی شناخته شد. خط تولید رایانه‌های شخصی آی‌بی‌ام نیز مانند تولیدات دیگر آن بسیار موفق بود. این خط تولید امروزه نیز با کارایی بالا به کار خود ادامه می‌دهد. آی‌بی‌ام برای رایانه‌های شخصی خود سیستم‌عامل OS/۲ را آرایه کرد. با آمدن ویندوز این شرکت سیستم‌عامل خود را ازبین نبرد بلکه هردو سیستم‌عامل را با سیستم‌های خود آرایه می‌کند. در سال ۱۹۹۱، آی‌بی‌ام با اپل و موتورولا همکاری را آغاز کرد تا تراشه PowerPC را ارائه دهد. سیستم‌های تحت PowerPC در سال ۱۹۹۵ معرفی شدند. آی‌بی‌ام تا به حال مقادیر زیادی از ایستگاه‌های کاری، رایانه‌های بزرگ، ریزرایانه‌ها، افزار نشر رومیزی، رایانه‌های بغلی و بسیاری از فناوری‌های جانبی دیگر را آرایه کرده است.

امروزه سیستم‌های این شرکت به عنوان استانداردی برای سازندگان بزرگ جهانی شناخته می‌شوند. محصولات این شرکت نیز به عنوان محصولاتی با کیفیت بالا برای تمامی استفاده کنندگان رایانه در جهان شناخته شده‌اند. آی‌بی‌ام می‌کوشد تا سیستم‌ها و فناوری‌های خود را روزانه پیشرفت دهد و آن‌ها را به صنعت جهان ارائه دهد.

شعار معروف این شرکت: بیندیش!

قانون مور

قانون مور ( Moore's Law) که نخستین بار گوردون مور، از بنیانگذاران شرکت اینتل، در سال ۱۹۶۵ آن را ارائه کرد، قاعده‌ای سرانگشتی است که بیان می‌کند تعداد ترانزیستورهای روی یک تراشه با مساحت ثابت هر دو سال، به طور تقریبی دو برابر می‌شود.

قانون مور و آیندهٔ صنعت رایانه

حدود ۴۰ سال قبل، فردی به نام گوردون مور (از بنیانگذاران شرکت اینتل)، که مدیر یک مؤسّسهٔ تحقیقاتی بوده، به مناسبت سالگرد انتشار مجلّهٔ الکترانیکز مقاله‌ای دربارهٔ آیندهٔ صنعت نیمه‌رساناها به رشتهٔ تحریر درآورد

در این مقاله، به این نکته توجّه شده بود که در طی سال‌های قبل از آن میزان پیچیدگی مدارهای میکروالکترونیک، هر دو سال دو برابر شده‌است. معیار اندازه‌گیری این پیچیدگی نیز تعداد ترانزیستورها در واحد سطح بود. بدین معنی که هر سال تراشه‌هایی به بازار می‌آمدند که تعداد ترانزیستورهای آن‌ها در واحد سطح دو برابر دو سال گذشته بود. در هنگام انتشار این مقاله تنها ۶ سال از ساخت اولین تراشهٔ الکترونیکی گذشته بود.

این روند کمابیش در سال‌های بعد نیز ادامه داشت، تا آنجا که به عنوان معیاری برای پیش بینی آیندهٔ صنعت میکروالکترونیک مورد توجه قرار گرفت، و کم کم نام قانون به خود گرفت: قانون مور.

در سال‌های بعد این قانون به شکل‌های دیگری نیز بیان شد. حتی به مرور زمان نرخ دو برابر برای هر دو سال هم دستخوش تغییراتی گردید، و به دو برابر برای هر ۱۸ ماه تبدیل شد.

طبیعی است که این دو برابر شدن تعداد ترانزیستورها (خواه در دو سال باشد یا در ۱۸ ماه) به معنای این است که ابعاد ترانزیستورها در حال نصف شدن است. این امر بدان معنی است که به سرعت به جایی خواهیم رسید که محدودیت‌های فیزیکی اجازهٔ این نصف شدن ابعاد را نخواهند داد. این یعنی نزدیک شدن به پایان قانون مور، هر چند احتمالاً این قانون تا حدود سال ۲۰۲۰ همچنان معتبر خواهد بود.

پایان عصر قانون مور، دانشمندان را به این سمت سوق داده که شاخه‌های جدیدی از روش‌های محاسباتی را آزمایش کنند، تا در هنگام لزوم (احتمالاً از حدود ۱۰ سال دیگر)، بتوانند جایگزین مناسبی برای رایانه‌های امروزی داشته باشند؛ روش‌هایی همچون رایانش کوانتومی (Quantum Computing)، رایانش زیستی ( Bio Computing) و… . آنچه مسلم است، این است که در چنین رایانه‌هایی خبری از تراشه و پردازنده‌هایی به شکل‌های امروزی نخواهد بود.

اما آیا این به معنای پایان یافتن دوران رایانه‌های امروزی تا حدود سال ۲۰۲۰ است؟ یا این که سازندگان رایانه‌های امروزی، پس از اتمام عصر قانون مور، راه خود را تغییر می‌دهند، و به جای تلاش برای افزایش توان رایانه‌ها از طریق افزایش ترانزیستورها در واحد سطح، به روش‌های دیگری روی می‌آورند؟ آیا نسل رایانه‌های امروزی به کل منسوخ خواهد شد؟

پاسخ این سوالات بر کسی روشن نیست. حقیقت آن است که ابتدا باید آن روش‌های جایگزین (کوانتومی یا زیستی و...) محقّق شوند، تا بتوان برآورد درستی از توان محاسباتی و هزینهٔ آنها داشت. تنها در آن صورت است که می‌توان آنها را با رایانه‌های فعلی مقایسه کرد، و دربارهٔ از میدان به در شدن رایانه‌های فعلی اظهار نظر کرد.

مسابقات چالشی ربات اطلس دارپا

منبع: livescience.com

با الهام از مصیبت سونامی و زلزله توهوکو، درچالش دارپا ، تحرک ،مهارت وادراک و توانایی های رباتی که در شرایط اضطراری نیاز خواهد داشت تست می شود.

در این چالش اولا، ربات ها  بایدخودروی عمومی را برانند و از آن خارج شوند. سپس آنها از مسیرهای صعب العبور رد شده و آوار را از جلوی در ورودی بردارند. رباتها یک سری از درها را باز  کنند، از نردبان صنعتی بالا بروند و دیوار را ببرند. سپس آنها شیلنگهای آتش نشانی را حمل ووصل  بکنند. نهایتا رباتها باید محل نشتی شیرها را مشخص کنند و نشتی آنها را ببندند.

این تستها ادراک ، تحرک، چالاکی دستی ، ظرفیت تصمیم گیری و استحکام رباتها را وارسی می کنند.

برای قبولی از این تستها، ربات باید توانایی های مشخص داشته باشد. ربات اطلس، یکی از این شرکت کنندگان، 150 کیلوگرم وزن و 188 سانتی متر قد دارد.

اطلس دارای 28 مفصل می باشد. اعضایش با قدرت هیدرولیک عمل می کنند. قوزک پایش دو درجه آزادی دارد، و می تواند به صورت کنار به کنار حرکت کند همچنین بالا به پایین حرکت کند. مچهایش به صورت مدولار هستند تا اجازه اتصال انواع ابزارها را داشته باشند. دستها نرم وچالاک هستند.

ربات اطلس در سرش درای دوربینهای استریو هست تا ادراک عمق دو چشمی را داشته باشد. سیستم لیدار این ربات به اهداف روشن لیزر شلیک می کند تا فاصله را تعیین کند.

darpa robot atlas

 

آگهی ها

شهرک های صنعتی

طرح های اقتصادی

پروژه ها